czwartek, 1 kwietnia

Eeee, nic. Siedzimy dalej w domu i nie ruszamy się jeszcze bardziej – z racji nowych obostrzeń. Na smutno obserwujemy jak niemiłościwie panujący przygotowują – korzystając z okazji zarazy – wielki wyborczy szwindel. Jakaś mała pociecha w śmieszkowaniu:  dzisiaj dzień zrobił wszystkim Maciek Stuhr „uzasadniając” swój głos na Cienkopisa. Filmik jest wszędzie, ale niech będzie i u mnie, nieustannie mnie śmieszy :

W tematach politycznych wywnętrzę się jednak na innym blogu, bo na tym – z założenia — politykę jedynie lekko zahaczamy, a nazbierało mi się przemyśleń. Gdy się wywnętrzę, dam znać – to może potrwać, bo ja – jak wiecie – jestem zamknięty w sobie i się łatwo nie otwieram  😉      (taki żart)

* * *

Tymczasem wczoraj ostatnie nasze dziecko przekroczyło próg dorosłości. I już wszystkie pięcioro dzieci mamy dorosłe. Nawet Zuzię. A jeszcze niedawno się rodziła. Ta historia jest na blogu! – kto ciekawy i wnikliwy, niech sobie pogrzebie w archiwum sprzed osiemnastu lat! 😉

Jakiejś wielkiej imprezy oczywiście nie było, spędziliśmy dzień we trójkę, ale robiliśmy, co mogliśmy, żeby było imprezowo i urodzinowo. Zamiast torta zrobiłem Zuzi jej ulubioną karpatkę:

Ale goście się – mimo wszystko – pojawili!  rodzeństwo zrobiło telekonferencję i wszyscy się widzieliśmy – Misiek z Olą nadawali z sąsiedniego wieżowca, Kuba z Krakowa, Jacula z Kają z Portugalii a Maciuś z Wrocka. Tak, że tradycyjne zdmuchnęcie świeczek i odśpiewanie „sto lat” było wspólne:

prezent wręczyliśmy z samego rana (jakie czasy taki prezent) 😉  :

a wieczorem otworzyłem.szampana . Szampan , którego kupiłem w pudełku, zrobił nam niespodziankę i po lekkim zmieszaniu pięknie się mienił na perłowo:

I ostatecznie, mimo trudnych czasów było wesoło i sympatycznie.

A skoro dziś pierwszy kwietnia i Prima Aprilis, to przypomniała mi się jedna z lepszych wkrętek jakie w życiu zrobiłem. Dotyczy Zuzi właśnie. Otóż dobrych parę lat temu, kiedy Zuzia miała może 12, może 13 lat, miałem ją zawieźć do przychodni  na badania krwi i moczu. Rano, gdy tylko wstała, wręczyłem jej dwa słoiczki: „Zuzia! Za pół godziny jedziemy do przychodni – musisz do jednego słoiczka zrobić siku, do drugiego kupę.” Dziecko zrobiło wielkie oczy i gdy skonsternowane i z lekka przerażone wchodziło posłusznie do wc, zakrzyknąłem: Prima Aprilis! I wszystko się dobrze skończyło. Taki byłem wredny ojciec 😉

Tyle na dziś, niech nam dzisiaj na koniec zagrają muzycy z Filharmonii Dolnośląskiej, wszyscy razem, a każdy od siebie: